ทำไมคู่แท้ ถึงเจอกันช้า

ทำไมคู่แท้ ถึงเจอกันช้า

คนเราไม่ได้เป็นนางเอกสำเร็จรูปแต่แรก
แต่เป็นนางเอกด้วยการเปลี่ยนแปลงตัวเอง
คนที่เกิดมาสวย รวย เก่งครบสูตร
คุณเชื่อได้ว่าเธอจะต้องหลงตัว ไม่เห็นหัวใคร
แต่คุณก็เชื่อได้เช่นกัน ว่าคนแบบนี้จะต้องประสบทุกข์ หาคู่ยาก
และหากเหงามากพอ ก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้อยู่คู่กับใครสักคน
.
เรื่องของเรื่องคือ ถ้าเลือกทางแห่งความดี
พยายามใช้ความดีเป็นใบเบิกทางไปหาคนดี
และเมื่อใช้ความฉลาดในการทำดีอย่างเต็มที่
ก็น่าเชื่อว่าในที่สุดเราจะกลายมาเป็นนางเอกเต็มขั้นได้



คู่บารมีจะถูกกระแสบุญหว่านล้อมให้หลงใหลติดใจกัน
ทั้งในระดับหยาบ กลาง และละเอียด คือ
ระดับหยาบ หมายถึง ความดึงดูดให้ปรารถนาในรสสัมผัสของกันและกันอย่างยิ่งยวด
อาจหมายถึงการแตะต้องเพียงแผ่วไล่ไปจนถึงความอยากกอด อยากจูบ
หรืออยากมีสัมพันธ์สวาท มันจะไม่ใช่แค่ความรู้สึกอยากได้กระหายหื่น
แต่เป็นความรู้สึกตื่นเต็ม และพร้อมรับผิดชอบเยี่ยงเจ้าของเดิม
ซึ่งต่างก็มีความสามารถครอบครองกันและกันอยู่แล้ว
.
ระดับกลาง หมายถึง ความเต็มใจจะเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตอีกฝ่าย
คือเต็มใจดูแลกัน แม้ร่างกายจะแก่ขึ้นเรื่อยๆ ก็ยังดูแลกันจนวันสุดท้ายของชีวิต
คนเราอยากได้ความอบอุ่นจากอะไรอย่างนี้แหละ ถึงเพียรหาคู่แท้ ไม่ใช่คู่นอน
.
ระดับละเอียด หมายถึง รู้สึกว่าร่าเริงบันเทิงใจที่จะได้ร่วมบุญร่วมกุศลเกินบรรยาย
หากเคยทำบุญยิ่งใหญ่ร่วมกันมาหลายภพหลายชาติ
แค่ครั้งแรกที่ใส่บาตรร่วมกันก็อาจบันดาลให้ตื้นตันเหมือนเห็นสวรรค์เลยทีเดียว
ความปรารถนาจะทำอะไรดีๆร่วมกันนี้ ในกรณีส่วนใหญ่เป็นตัวชี้เลยว่าใช่คู่บุญแน่



หากเป็นคู่บารมีประเภทว่าอะไรว่าตามกัน
บนเส้นทางบุญจนเกิดมหาสมุทรแห่งบุญร่วมกันแล้ว
ก็แทบไม่ต้องปรับเปลี่ยนอะไรเมื่อมาอยู่ด้วยกัน แม้นิสัยบางส่วนจะแตกต่าง
หรือแม้บาความคิดจะเห็นไม่ลงรอย ก็ยังรู้สึกเป็นพวกเดียวกันเสมอ
ยังผลให้ไม่รำคาญเมื่อมีสิ่งใดขัดหูขัดตาหรือแม่ทำอะไรขัดใจกันบ้าง
.
บุญเก่าของคู่รัก ไม่ได้จัดสรรเฉพาะรูปร่างหน้าตาให้เข้ากันได้
แต่ยังเลือกเวลาเหมาะที่จะพบกันด้วย พูดง่ายๆ คือ บุญเก่าจะไม่รู้จักความช้าความเร็ว
ไม่เอาใจช่วยให้สมหวังในเวลาอันสั้น และไม่ยืดเวลาออกไปให้ต้องรอนาน
บุญเก่าจะรู้จักแค่กาลอันควรแก่การต่อบุญเท่านั้น คู่แท้มีเวลาเหมาะสมที่จะพบกัน
และเวลานั้นก็คือเวลาที่พบกันแล้วมีความพร้อมจะอยู่ร่วมกันตลอดไป
ฉะนั้น คู่ที่เจอกันช้าก็ไม่ได้หมายความว่าทำบุญร่วมกันมาน้อยหรอก

เราเดินทางไกลกันเป็นอนันตชาติ มีโอกาสร่วมบุญร่วมบาปไว้กับใครต่อใครมากมาย
และแรงบุญแรงบาปนั้นก็เหวี่ยงเราให้เข้าคู่กับคนโน้นทีคนนี้ที ชั่วครู่บ้าง ยาวนานบ้าง
ไม่มีหรอก คู่แท้ชนิดประกบติดอยู่กับเรา ตามเราเป็นเงาไปจนชั่วกัปชั่วกัลป์



และในระหว่างแห่งการเกิดตายอันไร้ต้นไร้ปลายนี้ พวกเราต้องทนเหงาอยู่ตามลำพัง
หรือต้องทรมานกับการจับคู่ผิดไม่รู้เท่าไหร่ ตีเสียว่าจับคู่ร้อยครั้ง
อาจมีที่ใช่คู่บุญกันจริงๆ แค่ไม่ถึงสิบครั้งกระมัง
คู่บุญดีๆ ของคุณอาจพลัดร่วงไปเสวยบาปในอบาย
หรือเด้งดึ๋งขึ้นไปได้ดีมีสุขบนพรหมภูมิตลอดทั้งกัป
.
ต่อให้พบคู่แท้ คุณก็อยู่กับเขาหรือเธอไม่ได้ตลอดไปหรอก
ต่างฝ่ายต่างเป็นนักเดินทางผู้โดดเดี่ยวกันทั้งนั้น
เลิกเดินทาง เลิกพบเพื่อพรากจากเสียได้นั่นแหละ
จึงเรียกว่าเข้าถึงภาวะวิเศษสุดอย่างแท้จริง ซึ่งก็คือพระนิพพาน
บรมสุขอันมีได้ด้วยการหลุดพ้นจากภาวะ เกิด แก่ เจ็บ ตาย นั่นเอง
.
ทำตนเองให้ดีพอ จะเจอ จะรักษา จะอยู่กับคู่บุญได้อย่างดี
ทำให้เขามีสุข สมเป็นคู่บุญของเราหรือยัง?
.
ลองมีสมุดบันทึกสักเล่ม สังเกตข้อเสียที่เรามี
ข้อไม่ดีที่คนอื่นทำแล้วเราไม่ชอบ
จดๆ ไว้ แล้วตั้งใจว่าเราจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง
นี่แหละที่มาที่จะทำตัวให้เหมาะสมกับคู่บุญเรื่อยๆ
ก็คู่บุญคือคู่ที่อยู่ด้วยแล้วต่างฝ่ายต่างมีความสุขมิใช่หรือ
อันนี้ก็เป็นเรื่องกรรม เรื่องการสร้างเหตุที่ดีล้วนๆ


ขอบคุณแหล่งที่มา – Auinews