ครูสาวสวยโพสต์ใบหย่า พร้อมข้อความชวนให้คิด

ฉันเดินตามด้วยความซื่อสัตย์ แต่เขาก็ได้โรยเศษแก้วทิ้งไว้บนพื้น

ช่วงหลายปีที่ผ่านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆ ที่สองข้างทางเป็นเหว ฉันเดินตามคนๆนึงด้วยความซื่อสัตย์อย่างไม่มีข้อแม้ ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า ฉันก็ตามไปอย่างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพักๆ

ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆระหว่างทาง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรยเศษแก้วทิ้งไว้บนพื้น ขณะที่เดินตาม ฉันไม่เคยระวังตัวใดๆ เพราะตามองอยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจ

ฉันรู้สึกเจ็บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ

การขอโทษและการให้อภัยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีกจนในที่สุด พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้วชิ้นเล็กๆมากมายที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุกก้าวที่เดิน 

แน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆบ้าง
แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศษแก้วอีก

ที่ตลกคือ ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิดเสียดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้ว และด้วยความหวังจากเสียงพูดของเค้า ที่ตะโกนมาเรื่อยๆว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะ

ความเจ็บปวดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมี เ ด็ ก คนนึงเกิดขึ้นมา จากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดินโดยอุ้ม เ ด็ ก คนนี้ไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้วไปด้วย

เ ด็ ก โตขึ้นทุกวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย 8 ปี..ในที่สุดเราก็เดินมาจนถึงทางแยก

ทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้เห็น แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้ว

หรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันโคตรมืดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าในใจคิดว่า ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะเอา เ ด็ ก คนนี้ไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยเด็กแน่นอน

ที่ทางแยก…ฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยบาดแผลนับไม่ถ้วน มันเจ็บ มันชา แล้วกลับมาเจ็บอีก วนไปเรื่อยๆ

วันนี้….ฉันตัดความเสียดาย 8 ปี ที่ผ่านมาไว้ที่ตรงทางแยกนั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่ ทางที่มันโครตจะมืดและไม่รู้จะเจอกับอะไรอีก

แต่อย่างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว แน่นอนว่า เมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวาง เ ด็ ก ลงกับพื้นแล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม

ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด

จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลย  เพราะ ฉันกำลังจะมี เ ด็ ก คนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉัน

ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย

จากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรักษาแผลที่เท้าไปซักพัก แต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ  เดินไปทางที่โคตรมืดนี่แหล่ะ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า…

ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่ ต า ย ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

 เธอสวยขนาดนี้ยังโดนทิ้ง นี่ละนะคนไม่รู้จักพอ

ขอบคุณแหล่งที่มา : nicha cha cha nirasawong